Stwardnienie rozsiane (SM) to przewlekła choroba demielinizacyjna ośrodkowego układu nerwowego. Mimo że jej dokładna przyczyna nie jest znana, przypuszcza się, że ma podłożę autoimmunologiczne. Najczęściej diagnozowana jest u młodych dorosłych w wieku 20-40 lat. W naturalnym przebiegu choroba prowadzi do stopniowej niepełnosprawności i może skracać życie pacjentów.
Jednakże, dzięki postępom w medycynie, dzisiejsze terapie pozwalają na znaczące zmniejszenie aktywności choroby, opóźnienie postępu niepełnosprawności oraz poprawę jakości życia pacjentów. Obecnie istnieje szereg terapii skutecznie modyfikujących przebieg różnych postaci SM, takich jak postać rzutowo-remisyjna, pierwotnie postępująca czy wtórnie postępująca.
Mimo tych postępów, zastosowanie odpowiedniej terapii w praktyce klinicznej jest wyzwaniem. Związane jest to z rosnącą liczbą dostępnych terapii modyfikujących przebieg choroby, brakiem konkretnych biomarkerów oraz ryzykiem działań niepożądanych, które mogą towarzyszyć leczeniu.
W odpowiedzi na te wyzwania, eksperci Sekcji Stwardnienia Rozsianego i Neuroimmunologii Polskiego Towarzystwa Neurologicznego opracowali zestaw rekomendacji. Omawiają one mechanizmy działania leków, wskazania i przeciwwskazania do ich stosowania, a także zalecenia dotyczące rozpoczynania, monitorowania i modyfikacji terapii. Chociaż rekomendacje te różnią się od aktualnych wytycznych leczenia stwardnienia rozsianego (B.29), służą jako wskazówki dla lekarzy i powinny być dostosowywane do indywidualnych potrzeb każdego pacjenta.
https://journals.viamedica.pl/polski_przeglad_neurologiczny/article/view/95598
Komentarze
Prześlij komentarz